Standard (EADGBE)

Դու կարծում ես այդ անձ|րևն է արտաս|վում պատուհա|նիդ,

Այդ ափսոսանքի խոս|քերն են գլորվում հատիկ–հա|տիկ։ |

Գլորվում են ու հո|սում են, ապա|կուց թափվում են |ցած,

Այս խոսքերը, որ լս|վում են իմ երգի մեջ ուշա|ցած։

Ու՞մ է պետք խոստովանանքդ, ափսոսանքդ ուշացած,

Սերը քո մի հանելուկ էր ու գաղտնիք էր չբացված։

Դա գուցե աշնան կատակն էր, տերևներն էին դեղնած,

Ծառուղում լուռ արտասվում էր մի աղջիկ՝ մենակ կանգնած։

Մեր սիրո ա|շունը էլ եր|բեք չի կրկն|վի, |

Եվ անցյալն ա|մեն անգամ աշ|նան հետ կայցելի,

Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի... |

Ու պատուհա|նիդ լուռ կարտաս|վի։

Ես հիմա նոր հասկանում եմ՝ անցյալը ետ չես բերի,

Այս ամենը հատուցումն է իմ գործած հին մեղքերի։

Այն աղջիկը և աշունը բախտն էր իմ, որ կորցրի,

Դա ջահել իմ խենթությունն էր, որ երբեք ինձ չեմ ների։

Ես գիտեմ՝ երջանկությունը մի անգամ է այցելում,

Իսկ հետո, երբ հեռանում է, այցետոմսն է իր թողնում։

Ու հետո, ամբողջ կյանքում մեր մենք նրան ենք որոնում,

Այն հասցեն, որ նա թողնում է, երբեք ոչ ոք չի գտնում։

Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի,

Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի

Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի...

Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։