Standard (EADGBE)

Ti ulur në një stol e vendosur shikon

Ti me dyshimet e tua që vet i ndihmonë

Heshtja lehtë të pushton

dhe fjlaët e ndjera s`të vinë

Ndoshta një krenari të kotë

Kërkon ti të mbrosh me vështrim

 Pastaj ëmbël me shfaqesh papritur

 dhe me gjen të pa përgaitur

Dorën ma merr dhe fortë ti ma shtrengon

 më e forta ndjenjë e arritur

Ti nuk gjen dot forcën të më shohësh në sy

Ndihem i vetmuar kur jemi të dy

Ti bukur e kupton më s`do jet si njëherë

Ti rolin tënd vazhdon por frika të merr

Heshtja nisë të braktisë

 dhe lotët e ndjera te vinë

Zemra trokitjen e nisë

Tashmë i vertetë ky trishtim

 Pastaj ëmbël me shfaqesh papritur

 dhe me gjen të pa përgaitur

Fjalët e tua vonë po tingëllojnë

 Ato fjalë që dikur i kam pritur

Fjalët e ndërtojnë një lumturi

Ndihem i vetmuar kur jemi të dy

Ti nuk gjen dot forcën të më shohësh në sy

Ndihem i vetmuar kur jemi të dy

ooooOOooooOOoooo

ooooOOooooOOoooo.